نگاهی ریزبینانه به جهان پیرامون

سال نوی شمسی را خیلی دوست دارم. نه به خاطر جمشید و خیام و سمنوی هفت سین که به خاطر نو شدن پی در پی طبیعت و تقویم، همزمان. که همه ایران و خیام و جمشید و عمو نوروز در

روزگاری در جستجوی استعداد و تشخیص و اندازه‌گیری آن به شاخصی با این عنوان برخوردم. کار با دست و انگشتان برای یادگیری موسیقی، سفال، کار با چوب و یا کارهایی ظریف مثل خیاطی و آرایشگری بسیار اهمیت دارد. اما این

سه سال است که دورترین و خلوت ترین شهرهای ایران را برای گذراندن تعطیلات عید انتخاب می کنم. نوروز سال ۹۷ توفیقی بود تا مسیر تهران – جندق- مصر – حلوان – طبس – بیرجند را در رفت، و بیرجند

مدتهاست به این سوال بر می‌خورم. از وجوب خواندن کتاب غیر صوتی  که بگذریم سال‌های متمادی است با این مساله درگیرم  که تا چه زمان قرار است ناخوانده‌ها اینقدر زیاد بماند؟ وقتی به گودریدز* سر می‌زنم و زمانی که از

سعید برآبادی از دوستان قدیمی است. آنقدر قدیمی که با هم مجردی را صبح کرده‌ایم و خانواده‌هایمان مثل خانواده‌ی همدیگر است. قلم بزرگی دارد از دیار نویسندگان بزرگ سبزوار، و قدمت فعالیت ژورنالی‌اش به بیش از بیست سال می‌رسد. وبلاگی