در کنار تمام ویرانی‌ها و بی توجهی‌هایی که بر میراث فرهنگی – تاریخی این مرز و بوم می‌رود نمی‌توانم خوشحالی‌ام را از تبدیل خانه‌های سنتی به اقامتگاه در سراسر ایران پنهان کنم. گرچه مانند تمام رفتارهای ما ایرانیان موجی باشد ناشی از جو گرفتگی، اما نفس این کار به خودی خود آنقدر خوب و عالی و درجه یک است که مرا واداشت تا پس از مدت‌ها درباره‌اش بنویسم.

در دو تعطیلی اردیبهشت امسال (۱۳۹۴) قصد سفر کردم به چهار شهر که تا به حال از نزدیک با آن‌ها برخورد نداشتم. و خوشحالم که شلوغی شمال باعث شد تا جای دیگری را برای سفر انتخاب کنم.

ابتدا مسیر گلپایگان خوانسار را انتخاب کردیم با هدف اقامت در دو جا: یکی ارگ گوگد گلپایگان که بنایی باشکوه و در نوع خود یکتاست و دوم خانه‌ی پدری در خوانسار. متاسفانه هماهنگی‌ها برای لحظه‌ی آخر بی نتیجه ماند و مجبور شدیم شب راهی اصفهان شویم و از لذت اقامت در خانه‌های سنتی این دو شهر محروم ماندیم.

اما مسیر دوم قزوین – زنجان بود که این بار هماهنگی‌ها دقیق‌تر انجام شد و حتی با اضافه شدن دوستان موفق شدیم شب اول را برای اقامت در قزوین و خانه‌ی بهروزی رزرو کنیم.

خواندن ادامه مطلب …

چیزی به شب یلدا نمانده بود. در این شب های خاص یک چیزی مثل غمی قدیمی ناشناس و دلتنگی برای گذشته ها می آید سراغم. یک بغض ناشناس و مبهم. به انارها خیره بودم و در کشف این رازها که شهرزاد پرسید:«چی شده؟» و همین شد که نشستم و برایش از خانه، چیزها و کسانی گفتم که حالا دیگر نیستند.

سر در خونه گلی

گرچه خانواده‌ی ما دهاتی نداشت و ندارد که برود اما جایی وجود داشت که تمام کودکیمان در آن خلاصه می شد. جایی که آرامش، شادی و با هم بودن آنقدر زیاد بود که غم‌ها گم می شدند.خانه‌ی مادربزرگ.با بوی فرش دست باف، خاک حیاط بزرگ و باغچه‌ای پر از گل و درخت. از درخت گردو تا آلوی سیاه و سیب و انار. حاشیه‌ی باغچه را ریحان و پونه کاشته بودند و عصرها بعد از آب پاچی (همان آب پاشی) سفره‌ی عصرانه بود و نان و پنیر و سبزی تازه که از لبه‌ی باغچه موقع کنده شدن دستت را خیس می کرد.

خواندن ادامه مطلب …